4.15.40. О скорби по ушедшим близким
И умерла Сарра в Кириаф-Арбе, что ныне
Хеврон, в земле
Ханаанской. И пришел Авраам рыдать по
Сарре и оплакивать ее. (Быт. 23, 2).
Иаков поставил над гробом ее памятник.
Это надгробный
памятник Рахили до
сего дня. (Быт. 35,20).
Рувим же пришёл опять ко рву: и вот, нет Иосифа во рве. И разодрал он одежды свои (быт.37,29).
И разодрал Иаков одежды свои, и возложил вретище на чресла свои, и оплакивал сына многие дни. (Быт.37,34).
И отнесли его сыновья его в землю Ханаанскую и похоронили его в пещере, на поле Махиела, которую купил Авраам с полем в собственность для погребения у Ефрона Хеттеянина пред Мамре. (Быт.50,13).
И возвратился Иосиф в Египет, и сам, и братья его, и все ходившие с ниш хоронить отца его, после погребения им отца своего. (Быт.50,14).
Голов ваших не обнажайте и одежд ваших не раздирайте, чтобы вам не умереть и не навести гнева на все обшество; но братья ваши, весь дом Израилев, могут плакать о сожженных, которых сожег Господь /лев.10,6/
Ради умершего не делайте нарезов на теле вашем, и не накалывайте на себе письмен. Я Господь. (Лев.19,28).
И сказал Господь Моисею: объяви священникам, сынам Аароновым, и скажи им: да не оскверняют себя прикосновением к умершему из народа своего.
Только к ближнему родственнику своему, к матери своей и к отцу своему и к дочери своей, к брату своему. Лев. 21,1,2
И к сестре своей, девице, живущей при нем и небывшей замужем, можно ему прикасаться, не оскверняя себя.
И прикосновением к кому бы то ни было в народе своем не должен он осквернять себя, чтобы не сделаться нечистым (Лев. 21, 3.4).
Великий же священник из братьев своих, на голову которого возлит елей помазания, и который освящён, чтобы облачаться в священные одежды, не должен обнажать головы своей и раздирать одежд своих (Лев. 21,10).
Прошло много
времени, и умерла дочь
Шуи, жена Иудина. Иуда, утешившись,
пошел в Фамну к стригущим скот его, сам и Хира, друг его,
Одолламитянин. и погребен на долине в земле Моавитской
против Беф-Фегора, и
никто не знает места
погребения его даже до сего дня.
И оплакивали Моисея
сыны Израилевы на
равнинах Моавитских
тридцать дней. И прошли дни плача и
сетования о Моисее. (Втор. 34. 6.8).
4.15.40 გარდაცვლილ ნათესავთა მიმართ გონივრული დამოკიდებულება
დაბ.23,2; 35,20; 37,29.34.35; 38,12; 50,1.10-12.14 ლევ. 10,6; 19,28; 21,2-4.11 რჯლ.14,1; 34,6.8 რუთ.1,20
ბიბლიის მუხლები
მივიდა აბრაამი სარას საგლოვად და დასატირებლად.
დაბ. 23,2
აღმართა სვეტი იაკობმა [რახელის] საფლავზე.
დაბ. 35,20
მიბრუნდა რეუბენი ჭასთან და ხედავს, აღარაა ჭაში იოსები და შემოიხია სამოსელი.
დაბ. 37,29
ტანზე შემოიხია იაკობმა, ჯვალო შემოირტყა წელზე და დიდხანს გლოვობდა შვილს. ანუგეშებდნენ იაკობს მისი ვაჟები და ასულები, მაგრამ არ სურდა ნუგეში და ამბობდა: მგლოვიარე ჩავალ ჩემს შვილთან შავეთში!
დაბ. 37,34,35
გამოიგლოვა [ცოლი] იუდამ.
დაბ. 38,12
გადაემხო იოსები მამას, დასტიროდა და ჰკოცნიდა.
დაბ. 50,1
მივიდნენ ატადის კალოსთან, იორდანეს გაღმა და გამართეს იქ დიდი და უსაზომოდ მწარე გოდება. შვიდ დღეს გლოვობდა იოსები მამას. იხილეს ქანაანელებმა გლოვა ატადის კალოზე და თქვეს: მწარე გლოვა აქვთ ეგვიპტელებს . . . ყველაფერი ისე აღუსრულეს შვილებმა იაკობს, როგორც უანდერძა მათ . . . დამარხეს მამა და დაბრუნდა იოსები ეგვიპტეში.
დაბ. 50,10-12.14
და უთხრა მოსემ აარონს, ელიაზარსა და ითამარს, მის ძეთ: “თავებს ნუ გაიშიშვლებთ და სამოსელს ნუ შემოიგლეჯთ, რათა არ დაიხოცოთ და არ განრისხდეს იგი მთელ თემზე, მაგრამ თქვენს ძმებს, ისრაელის მთელ სახლს შეუძლია იტიროს დამწვრები, რომლებიც დაწვა უფალმა.”
ლევ. 10,6
არ დაიკაწროთ მკვდრისთვის თქვენი სხეული და ნუ გაიკეთებთ წარწერებს ჩხვლეტით. მე ვარ უფალი.
ლევ. 19,28
არავინ გაიუბინძუროს თავი თავის ხალხში მკვდრის შეხებით. მხოლოდ თავისი ხორციელი ნათესავი გამო; თავისი დედის და თავისი მამის, თავისი ვაჟის და თავისი ასულის და თავისი ძმის, და თავისი დის, თავისი ახლობელი ქალწულისა, რომელიც არ იყო გათხოვილი, შეუძლია შეხება, არ გაუწმიდურება. ნუ გაიწმიდურებს თავს კაცი თავის ხალხში, რათა არ შეიბილწოს იგი. მკვდართან არავისთან არ უნდა შევიდეს იგი. თავისი მამისა და თავისი დედის გვამითაც კი არ წაიბილწოს თავი.
ლევ. 21,2-4.11
უფლის, თქვენი ღმერთის შვილები ხართ თქვენ, ტანს ნუ დაიკაწრავთ და ნუ მოიპარსავთ თმას შუბლს ზემოთ მკვდარზე გლოვის ნიშნად.
რჯლ. 14,1
და დამარხეს იგი ველზე, მოაბის ქვეყანაში, ბეთ-ფეღორის პირდაპირ, და დღემდე არავინ იცის მისი საფლავი . . . და იტირეს ისრაელის ძეთ მოსე მოაბის ველებზე ოცდაათ დღეს. და მიიწურა მოსეს ტირილისა და გლოვის დღეები.
რჯლ. 34,6.8
მაგრამ ნაყომიმ უთხრა მათ: ნუღარ დამიძახებთ ნაყომის, დამიძახეთ მარა, რადგან მეტისმეტად გამამწარა მე ყოვლადძლიერმა.
რუთ. 1,20
__თემაზე წერდნენ__
***
მე ვიცნობდი და ალბათ თქვენც იცნობდით რამდენიმე ექსცენტრიულ ოჯახს, რომლებიც ხელუხლებლად ტოვებენ ოჯახის გარდაცვლილი წევრის ადგილს სასადილო მაგიდასთან. ისინი უარყოფენ უბედურებას, რომელსაც აღარაფერი აღარ ეშველება. მე კი ამ საქციელში დამამშვიდებელს ვერაფერს ვხედავ. მკვდარი მკვდრად უნდა აქციო. და მაშინ, მკვდრის როლში, ისინი ახალი ფორმით ბრუნდებიან ჩვენს ცხოვრებაში. ის ოჯახები, კი რომლებზედაც მე ვლაპარაკობ, უსასრულოდ აგვიანებდნენ მათ დაბრუნებას. ისინი მკვდრებს მოუსვლელ თანამეინახეებად აქცევდნენ, თანამეინახეებად, რომლებმაც სამუდამოდ დაიგვიანეს. ისინი გლოვას ამაო ლოდინით ცვლიდნენ. და ეს ოჯახები სიკვდილზე უარესი და უფრო გამოუვალი უბედურებით შეპყრობილ ოჯახებად მეჩვენებოდა. ღმერთო ჩემო, ხომ ჩავიცვი შავი, როდესაც მფრინავი გიომე დაიღუპა . . . გიომე ამიერიდან აღარ შეიცვლება. იგი უკვე აღარასოდეს აღარ მოვა ჩემთან, მაგრამ სამაგიეროდ, აღარასოდეს აღარ მომშორდება. მე დავთმე მისი თეფში და დანა. ჩანგალი ჩემს სასადილო მაგიდაზე – დავთმე ეს უსარგებლო ხაფანგი – და ნამდვილი მკვდარი მეგობარი შევქმენი მისგან.
__ ეკზიუპერი __