მოციქული პავლე გვმოძღვრავს:

- რომ ჩვენი მათ არ ესმით მათ.13,11 მარ.4,11; საქ.22,9; 1კორ.14,[2]

- უკვირთ, გაოგნებულები, განცვიფრებულები არიან და დაგვცინიან საქ.2,6.7.12.13

- ისე არიან, როგორც ეძლევა წიგნი წიგნის უცოდინარს, მაგრამ კი არ იტყვიან, რომ არ იციან წიგნი, თავისით განგვსჯიან, ადამიანურად ეს.29,12

.

ჩვენ კი ვიცით, რომ...

- სული წმიდით, მისი ნებით ვმეტყველებთ საქ.2,4

- ჩვენი ხორცი და სისხლი კი არ გვიცხადებს, არამედ ჩვენი ზეციერი მამა, რომ ეს არის მადლით ბოძებული ნიჭი მისგან მათ.16,17 ინ.7,15-18 საქ.4,13; 1კორ.1,4-8

- ვიღებთ მისგან საიდუმლოებებს 1კორ.2,10 ეფ.1,17; 3,3-5; 6,19 ფლპ.3,15 კოლ.1,26.27; 2,2

- რათა ავშენდეთ 1კორ.14,[4]

.

მაგრამ შემოსწრებულთა წინაშე უსარგებლოა ენებით ლოცვა 1კორ,14,[6]

- მით უფრო ხმამაღლა და ყვირილით წარმართთა მსგავსად 3მფ.18,27.28

- რადგან ისინი ისედაც დაბნეულები არიან, ჩვენგან რომ ესმით გაურკვეველი ბგერები 1კორ.14,[7-11]

- ვინაიდან როცა ენით ვლოცულობთ, ჩვენი სული ლოცულობს, გონება კი უნაყოფოა 1კორ.14,[14]

- თუმცა ენები მორწმუნეთათვის კი არაა ნიშანი, არამედ ურწმუნოთათვის, - ეს ჩვენ ვიცით, მათ კი არ იციან, ამიტომ მოვერიდოთ ენებზე ლოცვას 1კორ.14,[22]

- რომ არ ვათქმევინოთ, შეშლილანო 1კორ.14,[23]

- და არ ისურვონ შევწყვიტოთ რიცხ.11,28

- მათ წინაშე გონებით ვილოცოთ 1კორ.14,[15]

- ჩვენი სული ხომ ჩვენ გვემორჩილება 1კორ.14,32

- რათა შეეძლოთ გაიგონ, რომ ვაკურთხებთ მათ და ამინი გვითხრან იერ.28,6; 1კორ.14,[16.26]

.

ყოველივე ამის მიუხედავად, ნუ ავიკრძალავთ ენებს, ვილოცოთ სულით 1კორ.14,[18.19.39]; 1თეს.5,19

- რადგან ჭეშმარიტი თაყვანისმცემელნი სულითა და ჭეშმარიტებით უნდა სცემდნენ თაყვანს ინ.4,23.24; 1კორ.14,[18] იუდ.1,20 რომ.1,9 ეფ.6,18

- ყველას არ აქვს მოცემული ღმერთისგან ენების ნიჭი, უნდა ვესწრაფოთ, რადგან სასურველია რიცხ.11,29; 1კორ.12,28.30.31

- რადგან განუყრელია მორწმუნისგან ენებზე მეტყველება მარ.16,17

- და სასიკეთოდ გვეძლევა სულის გამოვლენა 1კორ.12,7.10.30.31; 14,4.[5.12.40]

- თუკი მოვიხმართ წესის და რიგის მიხედვით 1კორ.14,27.28