1.1.61 Главные заветы Библии
Стих 18 содержит первое в Библии упоминание о завете.
ГЛАВНЫЕ ЗАВЕТЫ БИБЛИИ
Едемский Завет (Быт. 1:28-30; 2:16,17)
Когда человек еще не знал греха, с ним был заключен Едемский завет. По условиям этого завета человек должен был размножаться, населять землю и владычествовать над ней. Ему была дана власть над всеми животными. Он должен был ухаживать за садом и мог есть все его плоды – кроме тех, что росли на дереве познания добра и зла. Нарушение этой заповеди каралось смертью.
Завет с Адамом (Быт. 3:14-19)
После грехопадения Бог проклял змея и предсказал вражду между змеем и женой, а также между сатаной и Христом. Сатана причинит Христу страдания, но Христос уничтожит дьявола. Женщина будет терпеть муки при родах и подчиняться мужу. Земля была проклята. Она будет приносить терние и волчцы (сорняки и колючки), и земледелие будет тяжким трудом. В конечном счете, человек возвратится в прах, из которого был взят.
Завет с Ноем (Быт. 8:20 – 9:27)
Бог пообещал Ною, что не будет снова проклинать землю или уничтожать ее потопом. В подтверждение Своего обещания Он дал радугу. Но заветом также устанавливается человеческое правительство, имеющее право приговаривать к смертной казни. Бог гарантирует постоянство смены времен года. Он также повелевает человеку заселить землю, ставшую безлюдной. Кроме того, Господь снова подтверждает власть человека над животными. Теперь человек может пополнить свой некогда вегетарианский рацион мясом. Что касается потомков Ноя, то Бог проклял Ханаана – сына Хама. Ханаан должен был стать рабом Сима и Иафета. Сим получает почетное место среди сыновей Ноя. Мы знаем также, что Сим стал прародителем Мессии. Потомки Иафета распространятся по всей земле и станут жить в шатрах Сима.
Завет с Авраамом (Быт. 12:1-3; 13:14-17; 15:1-8; 17:1-8).
Завет с Авраамом имеет безусловный характер, то есть будет соблюдаться Богом несмотря ни на что. Только Бог, явившись в "дыму как бы из печи и в пламени огня", прошел между рассеченными на части животными (Быт. 15:1221). Это очень важно. Когда двое людей заключали (древнеейвр. – "разрезали") завет, оба должны были пройти между рассеченными животными, показывая этим, что будут соблюдать условия завета. Бог не выдвинул Аврааму никаких условий, поэтому сказанное Богом при заключении завета сбудется (и уже сбылось) независимо от того, будут потомки Авраама верны Господу или нет.
Те, кто считают, что у народа, избранного Богом в древности, нет будущего, пытаются доказать, что выполнение Богом этого завета (по крайней мере, по отношению к земле) было связано с некоторыми условиями. Сторонники этого взгляда считают, что все благословения относятся к Церкви, а самому Израилю не досталось практически ничего.
Завет включает в себя несколько обещаний Бога Аврааму и его потомкам: они станут великим народом (Израиль); Авраам получит великие благословения; будет прославлен сам, и через него благословятся многие другие (12:2); Бог будет благоволить к союзникам Авраама и проклянет его врагов; Авраам принесет благословение всем народам – пророчество, которое исполнилось во Христе (12:3); земля Ханаанская (которая впоследствии стала называться Израилем и Палестиной) (13:14,15,17) навечно перейдет во владение Аврааму; у него будет многочисленное потомство – и по плоти, и по духу (13:16; 15:5); Авраам будет отцом многих народов и царей – как через Измаила, так и через Исаака (17:4,6); особые отношения с Богом (17:7б).
Завет с Моисеем (Исх. 19:5; 20:1 – 31:18)
В самом широком смысле, завет с Моисеем включает в себя Десять Заповедей, объясняющих обязанности человека по отношению к Богу и к ближнему своему (Исх. 20:1-26); многочисленные законы, касающиеся жизни израильского народа (Исх. 21:1 – 24:11); и подробные предписания, связанные с религиозной жизнью (Исх. 24:12 – 31:18). Этот завет был заключен с израильтянами, а не с язычниками. Завет не был безусловным; он требовал послушания со стороны человека, поэтому он был "ослаблен плотью" (Рим. 8:3а). Десять Заповедей предназначались не для спасения. Их целью было указать человеку на его грехи и на невозможность достичь праведности своими силами. Из Десяти Заповедей девять повторяются в Новом Завете (за исключением заповеди о соблюдении субботы), но не как законы, неисполнение которых грозит наказанием, а как образец поведения для тех, кто спасен благодатью. Христианин живет по благодати, а не по закону, поэтому он служит Христу из любви, что намного выше простого исполнения закона.
Палестинский Завет (Втор. 30:1-9)
Этот завет заключался тогда, когда Палестину еще предстояло завоевать. Аврааму была обещана вся земля "от реки Египетской до великой реки, реки Евфрата" (Быт. 15:18). (Реку Египетскую, которая протекает на границе между Израилем и Египтом, не следует путать с Нилом). Но Израиль так и не смог захватить всю землю. Во времена Соломона, страны в восточной части Земли Обетованной платили дань (3 Цар. 4:21,24), но это нельзя назвать владением землей или даже ее захватом. В палестинском завете предсказано рассеяние израильтян среди народов земли за непослушание. Предсказано также обращение Израиля, Второе Пришествие Христа, возвращение израильтян в Землю Обетованную и их процветание в ней, покаяние израильтян (после чего они будут любить и слушаться Бога), наказание их врагов.
Завет с Давидом (2 Цар. 7:5-19)
Бог пообещал Давиду не только вечное царство, но и прямого потомка, который всегда будет сидеть на троне этого царства. Этот завет также был безусловным и не зависел от послушания или праведности Давида. Христос по праву наследует перешедший к Соломону престол Давида, о чем мы узнаем из родословной Иосифа (Мф. 1).
Христос также является прямым потомком Давида, будучи потомком Нафана, сына Давида, как следует из родословной Марии (Лк. 3). Так как Он живет вечно, царство его также вечно. Его тысячелетнее правление на земле перейдет в вечное царствование.
Завет с Соломоном (2 Цар. 7:12-15; 3 Царю 8:4,5; 2 Пар. 7:11-22).
Завет с Соломоном не основывался на каких-либо условиях в том, что касалось вечного царства, но содержал условия, определяющие права потомков Соломона на наследование престола (3 Цар. 8:4,5; 2 Пар. 7:17,18). Один из потомков Соломона, Иехония, был навеки лишен права иметь наследников на троне Давида (Иер. 22:30). Но Иисус, как уже указывалось, не был потомком Соломона, и поэтому на Него не распространяется проклятие Иехонии.
Новый Завет (Иер. 31:31-34; Евр. 8:7-12; Лк. 22:20)
Новый Завет был заключен с домом Израилевым и домом Иудиным, о чем ясно свидетельствует Библия (Иер. 31:31). Этот Завет, когда Иеремия писал о нем, был еще в будущем (Иер. 31:31а). В отличие от Моисеева завета, который израильтяне нарушили, Бог обещал исполнить этот Завет, независимо от того, будут израильтяне верны или нет (Иер. 31:32). Обратите внимание на то, как часто Бог говорит здесь о том, что Он сделает (в будущем времени): Израиль будет возрожден (Иез. 36:25); Святой Дух будет дан людям (Иез. 36:27); Бог даст людям сердца, желающие исполнять Его волю (Иер. 31:33а); у избранного народа будут особые отношения с Богом (Иер. 31:33б); весь Израиль познает Бога (Иер. 31:34а); грехи будут прощены и забыты (Иер. 31:34б), еврейская нация будет вечной (Иер. 31:35-37).
Израильский народ пока еще не получил благословений Нового Завета во всей полноте, – это произойдет во время Второго Пришествия Господа. Тем временем истинные верующие пользуются некоторыми новозаветными благословениями. Связь Церкви с Новым Заветом прослеживается в Вечере Господней, где чаша обозначает сам Завет и Кровь, которой Он скреплен (Лк. 22:20; 1 Кор. 11:25). Павел называл себя и других Апостолов служителями Нового Завета (2 Кор. 3:6).
– Комментарии МакДональда__
1.1.61 ბიბლიის მთავარი აღთქმები
აღთქმა, დაპირება, პირობა, სიტყვის მიცემა
წინამძღოლსა და ხალხს შორის დადებული:
- იესო ნავეს ძე იესნ.24,1-28
- იეჰოიადაყი 4მფ.11,17
- ხიზკიაჰუ 2ნეშ.29,10
- იოშია 4მფ.23,3
- ეზრა ეზრ.10,3
---
ღმერთსა და ადამინს (-ებს) შორის:
- ადამი დაბ.2,16.17
- ნოე დაბ.9,1-17
- აბრაამი დაბ.15,18; 21,12
- ისააკი დაბ.26,3-5
- იაკობი დაბ.28,13-22
- ისრაელი გამ.19,5
- ლევი მალ.2,4-10
- ფინხასი რიცხ.25,12.13
- დავითი ფს.88,4.29.35
---
ძველი (სინაის):
- მიღებულ იქნა სინაიზე გამ.19,3-6
- გამყარდა მსხვერპლშეწირვით გამ.24,6-8 ებრ.9,16
- არ ანულირებს აღთქმას აბრაამთან გალ.3,16-18
- მიჰყავს ქრისტესთან გალ.3,17-25
- შედგება გარეგნული რიტუალებისგან ებრ.9,1-13
- გამყარებულია წინადაცვეთით დაბ.17,9-14
- მიუთითებს სახარებაზე ებრ.9,8-28
---
ახალი (სახარებისეული):
- აღთქმულია ედემში დაბ.3,15
- ეუწყა აბრაამს დაბ.12,3
- ნაწინასწარმეტყველებია დან.9,24-27
- აღსრულდა ქრისტეში ლუკ.1,68-79
- განმტკიცდა სისხლით ებრ.9,11-23
- იხსენიება ზიარებისას 1კორ.11,25
- იწოდა საუკუნოდ ებრ.13,20
---
აღთქმის დამრღვევნი:
- განიკითხებიან ღმერთისგან ეს.24,5
- სისაძაგლეა ეზეკ.44,7
---
აღთქმის დამცველნი:
- კურთხეულნი ღმერთისგან გამ.19,5.6
---
მარილის აღთქმა:
- ლევიტელებთან რიცხ.18,19
- დავითთან 2ნეშ.13,5
- სიმბოლურად მარ.9,50
__თემაზე წერდნენ__
***
სიტყვა "აღთქმა" ბიბლიაში პირველად იხსენიება დაბ.6,18-ში
---
თუმცა მანამდეც იყო და შემდგომშიც აღთქმები, რომელიც მისცა ღმერთმა ადამიანს. ბიბლიაში არის ასეთი რვა აღთქმა:
---
ედემის აღთქმა (დაბ. 1:28-30; 2:16,17)
როდესაც ადამიანმა ჯერ კიდევ არ იცოდა ცოდვა, მასთან იქნა დადებული ედემის აღთქმა. ამ აღთქმის მიხედვით ადამიანი უნდა გამრავლებულიყო, დაესახლებინა დედამიწა და ეუფლა მასზე. მას მიეცა ძალაუფლება ყველა ცხოველზე. მას უნდა მოევლო ბაღისთვის და ეჭამა ყველა ხის ნაყოფი – გარდა იმათი, რომლებიც ესხა კეთილისა და ბოროტის შეცნიბის ხეს. ამ აღთქმის დარღვევა ისჯებოდა სიკვდილით.
---
აღთქმა ადამთან (დაბ. 3:14-19)
ცოდვაში ჩავარდნის შემდეგ ღმერთმა დაწყევლა გველი და იწინასწარმეტყველა მტრობა გველსა და დედაკაცს შორის, ასევე სატანასა და ქრისტეს შორის. სატანა მიაყენებს ტანჯვებს ქრისტეს, მაგრამ ქრისტე გაანადგურებს ეშმაკს. დედაკაცი ტანჯვით შობს და დაემორჩილება ქმარს. მიწა იქნა დაწყევლილი. ის აღმოაცენებს ძეძვსა და ეკალს. მიწათმოქმედება შეიქმნება მძიმე შრომად. საბოლოოდ, კაცი დაუბრუნდება მიწის მტვერს, რომლისგანაც იქნა აღებული.
---
აღთქმა ნოესთან (დაბ. 8:20 – 9:27)
ღმერთმა აღუთქვა ნოეს, რომ აღარ დასწყევლის მიწას და აღარ გაანადგურებს წარღვნით. ამის მტკიცებულებად მისცა მას ცისარტყელა. ღმერთი გარანტიას იძლევა წელიწადის დროთა ცვლისას. იგი ასევე უბრძანებს დასახლდეს მთელ დედამიწაზე, რომელიც იყო უკაცრიელი. გარდა ამისა, უფალი კვლავ ამტკიცებს ადამიანის უფლობას ცხოველებზე. ახლა ადამიანს შეუძლია შეავსოს თავისი ვეგეტერიანული რაციონი ხორცით. რაც შეეხება ნოეს შთამომავლებს, ღმერთმა დასწყევლა ქანაანი – ქამის ძე. ქანაანი უნდა ქცეულიყო სემისა და იაფეტის მონად. სემი პატივსაცემ ადგილს იკავებს ნოეს შვილებს შორის. ჩვენ ვიცით ასევე, რომ სემი იქცა მესიის წინაპრად. იაფეტის შთამომავლები გავრცელდებიან მთელ დედამიწაზე და იცხოვრებენ სემის კარვებში.
---
აღთქმა აბრაამთან (დაბ. 12:1-3; 13:14-17; 15:1-8; 17:1-8).
აბრაამთან აღთქმას აქვს უპირობო ხასიათი, უნდა აღასრულოს ღმერთმა ყოველივეს მიუხედავად. მხოლოდ ღმერთმა "გაკვეთილ ცხოველთა შორის გაიარა." (დაბ.15:17). ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. როცა ორი კაცი დებდა (ძველებრ. – "კვეთდა") აღთქმას, ორივეს უნდა გაევლო გაკვეთილ ცხოველებს შორის, რითაც აჩვენებდნენ, რომ დაიცავდნენ აღთქმის პირობებს. ღმერთს აბრაამისთვის არავითარი პირობა არ წაუყენებია, ამიტომ ღმერთის ნათქვამი აღთქმა აღსრულდება (უკვე აღსრულდა კიდეც) მიუხედავად იმისა, აბრაამის შთამომავლები იქნებიან თუ არა უფლის ერთგულნი.
ისინი, ვინც თვლიან, რომ ხალხს, ძველთაგან ღმერთისგან რჩეულს, მომავალი არა აქვს, ცდილობენ დაამტკიცონ, რომ ღმერთისგან ამ აღთქმის აღსრულება (თუნდაც, მიწასთან მიმართებით) იყო დაკავშირებული რაღაც პირობებთან. ამ შეხედულების მომხრენი ფიქრობენ, რომ ყველა კურთხევა განეკუთვნება ეკლესიას, ხოლო თვით ისრაელს პრაქტიკულად არაფერი მიეცა.
აღთქმა მოიცავს ღმერთის რამდენიმე დაპირებას აბრაამისა და მისი შთამომავლებისადმი: ისინი იქცევიან დიდ ხალხად (ისრაელი); აბრაამი მიიღებს დიდ კურთხევას; განდიდდება თავად, და მისი წყალობით იკურთხებიან მრავალნი (12:2); ღმერთი კეთილს უზამს აბრაამის მოკავშირეებს და დასწყევლის მის მტრებს; აბრაამი მოუტანს კურთხევას ყველა ხალხს – წინასწარმეტყველება, რომელიც აღსრულდა ქრისტეში (12:3); ქანაანის მიწა (რომელიც საბოლოოდ იწოდა ისრაელად და პალესტინად) (13:14,15,17) საუკუნოდ გადაიქცა აბრაამის სამფლობელოდ; მას ეყოლება მრავალრიცხოვანი შთამომავლობა – ხორციელად, და სულირად (13:16; 15:5); აბრაამი იქნება მამა მრავალი ხალხისა და მეფეებისა – როგორც ისმაელისგან, ასევე ისააკისგან (17:4,6); მისი მოდგმის ღმერთი იქნება (17:7).
---
აღთქმა მოსესთან (გამ. 19:5; 20:1 – 31:18)
ფართო გაგებით, აღთქმა მოსესთან მოიცავს ათ მცნებას, რომელიც ხსნის კაცის მოვალეობას ღმერთისა და ადამიანის მიმართ (გამ. 20:1-26); მრავალრიცხოვან კანონებს, რომლებიც ეხება ისრაელ ხალხს (გამ. 21:1 – 24:11); და მსგავსი წესები, დაკავშირებულთ რელიგიურ ცხოვრებასთან (გამ. 24:12 – 31:18). ეს აღთქმა დაიდო ისრაელიანებთან, და არა წარმართებთან. აღთქმა არ იყო უპირობო; ის მოითხოვდა მორჩილებას კაცისგან, ამიტომ ის იყო "ხორცის მეშვეობით დაუძლურებული" (რომ. 8:3). ათი მცნება ხსნისთვის არ იყო გათვალისწინებული. მათი მიზანი იყო მიეთითებინა კაცისთვის მის ცოდვებზე და შეუძლებლობაზე საკუთარი ძალით მიეღწია მართლობისთვის. ათი მცნებიდან ცხრა მეორდება ახალ აღთქმაში (გარდა შაბათის დაცვის მცნებისა), მაგრამ უკვე არაა კანონები, რომელთა დაუცველობაც სასჯელს ითვალისწინებს, არამედ როგორც მაგალითები მათი ქცევისთვის, ვინც დახსნილია მადლით. ქრისტიანი ცხოვრობს მადლით და არა რჯულით, ამიტომ ის ემსახურება ქრისტეს სიყვარულით, რაც ბევრად მეტია რჯულის უბრალო აღსრულებაზე.
---
პალესტინური აღთქმა (რჯ. 30:1-9)
ეს აღთქმა დაიდო მაშინ, როცა პალესტინისთვის ბრძოლა ჯერ კიდევ წინ იყო. აბრაამს აღეთქვა მთელი დედამიწა "ქვეყანა ეგვიპტის მდინარიდან დიდ მდინარე ევფრატამდე." (დაბ. 15:18). (ეგვიპტის მდინარე, რომელიც მიედინება ისრაელსა და ეგვიპტეს შორის, არ უნდა აგვერიოს ნილოსთან). მაგრამ ისრაელმა მაინც ვერ შესძლო მთელი მიწის დაუფლება. სოლომონის დროს, აღთქმული მიწის აღმოსავლეთით მდებარე ქვეყნები უხდიდნენ ხარკს (3მფ. 4:21,24), მაგრამ ეს არ შეიძლება იწოდოს მიწის ფლობად ან დაპყრობად. პალესტინურ აღთქმაში ნაწინასწარმეტყველებია ისრაელიანთა გაფანტვა ხალხებს შორის დაუმორჩილებლობისთვის. ნაწინასწარმეტყველებია ასევე ისრაელის მოქცევა, ქრისტეს მეორედ მოსვლა, ისრაელიანთა დაბრუნება აღთქმულ მიწაზე და მათი აყვავება იქ, მონანიება (რის შემდეგაც ისინი შეიყვარებენ და დაემორჩილებიან ღმერთს), მათი მტრების დასჯა.
---
აღთქმა დავითთან (2მფ. 7:5-19)
ღმერთმა აღუთქვა დავითს არა მხოლოდ საუკუნო სამეფო, ამასთანავე პირდაპირი მემკვიდრეც, რომელიც ყოველთვის იჯდება ამ სამეფოს ტახტზე. ეს აღთქმაც ასევე იყო უპირობო და არ იყო დამოკიდებული დავითის მართლობაზე. ქრისტე იქნება მემკვიდრე დავითისგან სოლომონისთვის გადაცემულ ტახტზე, რასაც ვნახავთ იოსების გენეალოგიაში (მათ. 1).
ქრისტეა ასევე დავითის პირდაპირი მემკვიდრე, ნათან დავითის ძის ხაზით, როგორც გამომდინარეობს მარიმის გენეალოგიით (ლუკ. 3). რადგანაც ცოცხალია იგი საუკუნოდ, მისი სამეფოც საუკუნოა.
---
აღთქმა სოლომონთან (2მფ. 7:12-15; 3მფ. 8:4,5; 2ნეშ. 7:11-22).
აღთქმა სოლომონთან დაფუძნებული არ ყოფილა რამე ისეთზე, რაც შეეხებოდა საუკუნო სამეფოს, მაგრამ შეიცავდა პირობებს, определяющие права потомков Соломона на наследование престолаსოლომონის მემკვიდრეების ტახტზე უფლებისთვის (3მფ. 8:4,5; 2ნეშ. 7:17,18). სოლომონის ერთერთ მემკვიდრეს, იექონიას საუკუნოდ ჩამოერთვა ტახტზე უფლება (იერ. 22:30). მაგრამ იესო, როგორც უკვე ითქვა, არ იყო სოლომონის შთამომავალი, ამიტომ მასზე არ ვრცელდება წყევლა იექონიაზე.
---
ახალი აღთქმა (იერ. 31:31-34; ლუკ. 22:20; ებრ. 8:7-12)
ახალი აღთქმა დაიდო ისრაელის და იუდას სახლებთან, რაზეც გარკვევით მოწმობს ბიბლია (იერ. 31:31). ეს აღთქმა, როცა მასზე წერდა იერემია, ჯერ კიდევ იყო მომავალში (იერ. 31:31). მოსეს აღთქმისგან განსხვავებით, რომელიც ისრაელიანებმა დაარღვიეს, ღმერთმა აღგვითქვა მისი აღსრულება, იმის მიუხედავად, იქნებიან ისრაელიანები ერთგულნი თუ არა (იერ. 31:32). მიაქციეთ ყურადღება იმას, როგორ ხშირად ლაპარაკობს ღმერთი აქ იმის შესახებ, რომ ის გააკეთებს (მომავალ დროში): ისრაელი აღორძინდება (ეზეკ. 36:25); სული წმიდა მიეცემა ადამიანებს (ეზეკ. 36:27); ღმერთი ჩაუდგამს გულს ადამიანებს, მსურველნი აღასრულებენ მის ნებას (იერ. 31:33); რჩეულ ხალხს ექნება განსაკუთრებული დამოკიდებულება ღმერთთან (იერ. 31:33); მთელი ისრაელი შეიცნობს ღმერთს (იერ. 31:34); ცოდვები იქნება ნაპატიები და დავიწყებული (იერ. 31:34), ებრაელი ერი იქნება საუკუნო (იერ. 31:35-37).
ისრაელ ხალხს ჯერ კიდევ სრულად არ მიუღია კურთხევები ახალი აღთქმისგან, – ეს მოხდება უფლის მეორედ მოსვლის ჟამს. ამ დროს კი ჭეშმარიტი მორწმუნეები სარგებლობენ ახალი აღთქმისეული კურთხევებით. ეკლესიის კავშირი ახალ აღთქმასთან ჩანს ზიარებაში, სადაც თასი აღნიშნავს აღთქმას და სისხლს, რითაც ისაა გამყარებული (ლუკ. 22:20; 1კორ. 11:25). პავლე საკუთარ თავს და სხვა მოციქულებს უწოდებდა ახალი აღთქმის მსახურებს (2კორ. 3:6).
__ მაკდონალდსის კომენტარი __